Πέφτει η «αυλαία» για μια επιτυχημένη επιχείρηση με 34 χρόνια πορείας.Με μια λιτή ανακοίνωση στην βιτρίνα του καταστήματος Αρτοποιεία Τσούνης - Αναγνωστόπουλος.
Μετά τον απροσδόκητο χαμό του αγαπητού συγχωριανού μας Φιλλίπου , που συγκλόνισε την τοπική Κοινωνία και όχι μόνο.... Ήρθε ένα δεύτερο πλήγμα για τη ζωή του τόπου που μαραζώνει από την απουσία υπάρξεων αλλά και ερημώνει από κλείσιμο επιχειρήσεων που δραστηριοποιούνται στα χωριά μας.
Τότε αρχές του 1986 , γεννήθηκε η ιδέα από δύο νέους και συγγενείς εξ αίματος του Φιλλίπου Τσούνη και του Γεωργίου Αναγνωστοπούλου να δημιουργήσουν την δική τους επιχείρηση να κάνουν το δικό τους άλμα,εκείνα τα δύσκολα χρόνια της νιότης τους.Η ιδέα ήταν η μυρωδιά του φρεσκοψημένου ψωμιού που έλειπε από τα χωριά μας...
Ο χώρος βρέθηκε και σύντομα το κτήριο ήταν έτοιμο να στεγάσει το όνειρο τους, ένα όνειρο ζωής που άντεξε 34 χρόνια, που όμως η μοίρα κατάφερε , απρόσμενα να γκρεμίσει.
Όλα έτοιμα και έπιασαν πρώτη φορά ζυμάρι, είδαν πώς γεννιέται ψωμί μέσα από αλεύρι και νερό και καλές πρώτες ύλες και το προζύμι αυτής της συνεργασίας, έπλασε τον φούρνο που ήταν η «ψυχή» της γειτονιάς μας και όλων των Παρακαμπυλίων χωριών.
Εκεί ακοίμητοι φρουροί του εργαστηρίου τους , για να παράξουν το ευλογημένο ψωμί, που καθημερινά έφτανε πόρτα πόρτα,σε κάθε γειτονιά και από άκρη σ' άκρη.
Ένας φούρνος που ανέθρεψε τις φαμίλιες των δύο αυτών συνεταίρων...
Θύμησες έρχονται στον νου από εκείνα τα χρόνια στο δημοτικό σχολείο για μας τους νεότερους.Είχαμε συνδιάσει το διάλειμμα με τον ερχομό του φούρνου για να πάρουμε το ζεστό κουλούρι και τυρόπιτα... έπειτα στο Γυμνάσιο και Λύκειο Αγίου Βλασίου , ανυπομονησία κατέκλυζε το είναι μας καθώς τρέχαμε να προλάβουμε τον φούρναρη , στοιβαγμένοι ανάμεσα στα καλάθια για να γυρίσουμε όσο το δυνατόν συντομότερα στο χωριό.
Ο φούρναρης (Γιώργος η Φίλλιπας) ήταν αυτός που έλεγε την πρώτη καλημέρα,σε εκείνους που περίμεναν στην πόρτα,να ακούσουν την γνώριμη κόρνα. Ο φούρναρης ήταν αυτός που αφουγκραζόνταν και χάριζε την λιγοστή συντροφιά καθώς άφηνε το καρβέλι με το ψωμί στους μοναχικούς ηλικιωμένους.
Η γειτονιά άλλαξε και μέσα σε ολ' αυτά χάθηκαν και οι μυρουδιές από το ψήσιμο, του ψωμιού, της αρμυρής λαγάνας, και των παραδοσιακών γλυκών στις γιορτές!
Είναι δύσκολο αν όχι αδύνατον να ξαναζήσουμε τέτοιες στιγμές ,με τίποτα δεν πρόκειται να πετύχουμε το παλιό σκηνικό της και την μαγεία της ζωής εκείνης! Τουλάχιστον να προσπαθούμε να μην χαθούν οι μνήμες από τέτοιες όμορφες και ανεπανάληπτες εποχές....!!!
Όπως και στην μνήμη μας ,θα μείνει άσβεστη η
η παρουσία του αγαπημένου μας Φίλλιπα...
Ένα μικρό μνημόσυνο, μέσα από το χρονοντούλαπο των αναμνήσεων...Θυμάμαι:
Στο δημοτικό, πατούσα στον τροχό της κλούβας για να φτάσω στο παράθυρο και να πάρω από τα χέρια του το πολυπόθητο κουλουράκι, δίνοντας μου τα ρέστα από τις 50 δραχμές.
Στο γυμνάσιο και λύκειο,μια διαδρομή από Άγιο Βλάση προς χωριό....η καλύτερη φυγή μας!
Ο Φίλιππας με το χαμόγελο και την βραχνή χροιά της φωνής του...οι συμβουλές του οδηγός στις εφηβικές μας θεωρήσεις...
Οι γνώσεις του με κρατούσαν δέσμιο...
.... αντάμα , ώρες ολάκερες... συζητήσεις επί συζητήσεων, διάλογος που μέσα από τον αντίλογο κατέληγε στα θετικότερα συμπεράσματα.
Ναι! Οι διαφωνίες μας έντονες μα τόσο ουσιώδης,ευχάριστες και καθόλα ωφέλιμες!!!
Θα μπορούσα να γράφω,να γράφω...μα δεν τα καταφέρνω!
Διάχυτη η αγωνία μέρες τώρα,ως που το κακό μαντάτο ήχησε, ανήμερα της γιορτής της μάνας.....:
«O Φίλλιπας έφυγε. Εγκατέλειψε και αυτός το μάταιο τούτο κόσμο"».
Ένιωσα σφίξιμο στην καρδιά και το χωριό το ίδιο, γνωστοί και συγγενείς .... πόνος βουβός , σιωπή και δάκρυ, εκεί στον ναό του Άη Γιώργη.
Ο αποχαιρετισμός «πάνδημος» , εκεί όλοι εμείς, αλλά και νοερά όσοι δεν κατάφεραν να παρευρεθούν για να πουν το στερνό αντίο. Η θλίψη είναι φορτίο βαρύ που μπορείς να αντέξεις, ειδικά όταν είναι γεμάτο με πολλές χαρούμενες αναμνήσεις...και ο Φίλλιπος μας τις άφησε ανεξίτηλες στην μνήμη μας ...η οποία θα είναι αιώνια!
