Χωριάτικο ψωμί:Τυχερός και ευλογημένος όποιος το δοκίμασε...

Όποιος έχει νου και γνώση, πριν πεινάσει θα ζυμώσει...

Σάββατο πρωί πρωί και η μάνα ξεκίνησε το ζύμωμα... μέχρι να σηκωθούμε απ΄ τα κρεβάτια μας , ένα άλλο δίπλα μας είχε γεμίσει με 5-7 ταψιά, σκεπασμένα καλά καλά με κουβέρτες και ένα ναύλον , για να ''φουσκώσει'' το ζυμάρι και να μπει στο φούρνο... Μοναδική  εικόνα, το κουτάλι που ξεπροβάλει μέσα απ το προζύμι κατά την διαδικασία της παρασκευής του ψωμιού και πάντα να αναρωτιέσαι τι δουλειά έχει εκεί μέσα ...

Οι κλάρες έχουν μπει ήδη στο και η φωτιά δεν αργεί να πάρει τα πάνω της...ένα σκόρπισμα τα κάρβουνα με ένα μακρύ ξιθάλι και τα αλουμινένια ταψιά με τη ζύμη παίρνουν ένα ένα την θέση τους μέσα στον καυτό ξυλόφουρνο. Φυσικά δεν ξεχνάμε ποτέ να τρυπήσουμε την έτοιμη ζύμη με ένα πιρούνι ή ένα μαχαίρι!

Η πόρτα κλείνει και... σε λίγα λεπτά... έτοιμο τραγανό, μυρωδάτο χωριάτικο ψωμάκι! Αν είσαι τυχερός και έχει περισσέψει ζύμη, θα προκύψει και καμιά κουλούρα και στην καλύτερη των περιπτώσεων ...τυρόψωμο !!!
Διαχρονική αξία. Τυχερός και ευλογημένος όποιος το δοκίμασε...

φωτογραφικό υλικό: ΖΩΗ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ

https://www.facebook.com/ZoiStoHorio/

http://parakampylianews.blogspot.gr

''Χιλιμούδια'' το ποίημα του Κωστή Κωτούλα μετά από 65 χρόνια!!!

Γράφει η Χρυσούλα Σπυρέλη 

Ήταν Σεπτέμβρης του 2000,όταν ήλθε στα χέρια μου από τον παπά Δημήτρη Ιωακείμ ένα ποίημα του Κωστή Κωτούλα γιος του Δήμου Κωτούλα  γεννήθηκε λίγο πριν τις αρχές του 20ου αιώνα στην ''Αράχωβα'' (Πεντάκορφο σήμερα) . Το περιέσωσε ο σεβάσμιος ιερέας έχοντας βαθιά επίγνωση της ιερότητας τέτοιων κειμηλίων και το κατέθετε εκείνη τη φορά στο Αρχείο της προφορικής Ιστορίας με την ευκαιρία μιας Ημερίδας Μνήμης που διοργάνωσε στο Πανεπιστήμιο Αγρινίου η καθηγήτρια Κωνσταντίνα Μπάδα.

Ο ιερέας είχε κληθεί να δώσει προφορική μαρτυρία για τις εκκλησίες που ανεγέρθηκαν στην περιοχή της Ποταμούλας όπου ήταν εφημέριος και έφερε μαζί του το ποίημα γιατί κατά την άποψή του ,τεκμηρίωνε καλύτερα την αφήγησή του.

Το πήρα στα χέρια μου.Και ήταν καθαρογραμμένο με κονδυλοφόρο,πάνω σε κόλλα ριγωμένη,με ημερομηνία 23-5-1956 και υπογραφή ''Κωστής Δ.Κωτούλας /κάτοικος Πεντακόρφου''.

Το ποίημα γράφτηκε πριν από 50 χρόνια,με αφορμή την ημέρα του Άη-Γιωργιού και πανηγύρι  της Ποταμούλας.

Είχε τίτλο ''Χιλιομόδια'' όπως αποκαλούν μέχρι και σήμερα οι ντόπιοι μια εύφορη 

περιοχή κοντά στην εκκλησία για να δείξουν πως έβγαζε πολύ σιτάρι (ετυμολογία:χίλια μόδια < μόδιο = μονάδα μέτρου χωρητικότητας δημητριακών).

Ο Κωστής Κωτούλας κατέγραφε τον ενθουσιασμό του για την νέα Κοινότητα που έπαιρνε το όνομα Ποταμούλα.Ξεκίνησε απ'την '' παλιά Αράχωβα '' κι ήρθε στο νέο οικισμό,ανήμερα στη γιορτή να πάει στην εκκλησία και να δει με την ευκαιρία του πανηγυρισμού το συγγενολόι που μετακινήθηκε στα πεδινότερα για καλύτερη τύχη.

Γι'αυτό ονομάζει την Ποταμούλα «δυχατέρα » (=κόρη) της Αράχωβας και χαιρετίζει μεγαλόθυμα το νέο της κοινοτάρχη αποκαλώντας τον, κατά τον αρχαιότερο τρόπο, ''Προεστό''.

Κει στα παληά ξεχειμαδιά,που η σκέψι μ'είχε γείρη 
του Αη Γηωργιού ανήμερα πήγα στο πανηγύρι,
απ΄'την παληά Αράχωβα,να ειπώ την καλημέρα
συγγενολόι, ώρες παιδιά τούτη η μας δυχατέρα.
                                                                         (στροφή 1)

Εντύπωση προκαλεί η λέξη ''νείρεται'' που ερμηνεύεται σωστά μόνο αν την τοποθετήσουμε στο ιστορικό - κοινωνικό πλαίσιο της εποχής.

Η Ποταμούλα!-δ'ο προεστός έχει τα στήθεια κάστρα
Κρατιέται δ'απ'τη μάνα του Χαρίκλεια του Πάστρα
Και δέρνει τον τ'απήγορο,κι η συλλοή τον δέρνει
Τρακτέρ,νείρεται πράματα,όσα τ'αυτι του παίρνει.
                                                                        (στροφή 2)

Ήταν στη δεκαετία του '50 ,μόλις η Ελλάδα έβγαινε
τραυματισμένη από τους πολέμους και οι άνθρωποι ,θύματα των ιστορικών συγκυριών,ονειρεύονται την πρόοδο τουλάιστον για την νέα γενιά.Με την ποιητικότητα του ρήματος ''νείρομαι'' ο Κωστής Κωτούλας πιάνει τον σφυγμό της εποχής και προχωράει στην τοπική γεωγραφία με βαθειά αισθητική.Καίριος στο διάγραμμα των κοινοτικών συνόρων.Η Ποταμούλα εκτείνεται απ'τη Φραγκόσκαλα μέχρι τον παλαιότερο οικισμό Λάτα

Ρομαντικός και αισθαντικός στην περιγραφή του φυσικού περιβάλλοντος μέσα στο οποίο χτίστηκε η Εκκλησία ενεργοποιεί και απογειώνει τα ποιητικά αντανακλαστικά του:

Τούτ'η Νέα Κοινότητα - Φραγκόσκλα ως τη Λάτα 
μακραίνει δίπλα σέρνεται,στων αμαξιών τη Στράτα
Ιδέστε γύρω γούπατα των σιταριών ανθούδια 
Βυζαντινού ρυθμού εκκλησιά πλάι στα Χιλιμούδια.
                                                                               (στροφή 3)

Στην τέταρτη στροφή κάνει αναφορά στο σχολείο σύμβολο μιας αγωγής που υπόσχονταν την ανάκαμψη του ταλαιπωρημένου τόπου.

Παρόλο που οι στίχοι αυτοί διαπλέκονται με υμνητικές αναφορές στη Βασίλισσα, όντας,όπως φαίνεται ο ίδιος ''φανατικός Βασιλόφρων'' (και κατά συνέπεια παλαιός αντιβενιζελικός),δεν είναι δύσκολο να διακρίνει κανείς πως πέρα από τα ιδεολογήματα των αυθεντιών ,ο Κωστής Κωτούλας που έζησε την ιστορία από πρώτο χέρι,συναντιέται με το συλλογικό όραμα της εποχής σύμφωνα με το οποίο τα Γράμματα ήταν η πρώτη παρήγορη απάντηση στα μεγάλα ερωτήματα που προέκυπταν.


Κι αν ερωτήσεις πως ανθεί του σήμερα η γενιά μας
Θα σου ειπούν διαυθέντεψεν Σχολείο η βασιλισσά μας 
η Φρειδερίκη ,μάτια μου,Αυθέντρα ονειρεμένη
Τρανή! αξιο ύμνητη,απ'το Θεό σταλμένη.
                         (στροφή 4) 

Οξύτατος νους ο Κωστής Κωτούλας,στην τελευταία στροφή,επιστρέφει στην αρχέγονη Μήτρα,τη Μάνα Γη και από κει περιμένει την ευημερία.Θέτει ως προϋπόθεση καρπερότητας την αξιοποίηση του Αχελώου.Η σύνδεση της γης με το ποτάμι  παραπέμπει σε αρχέγονα αλλά και σε σύγχρονα ποιητικά ευρήματα.Η αισθητική του όμως αντίληψη οδηγεί με επιτυχία στη δημιουργία μιας εύηχης στροφής που μοιάζει με τραγούδι μελωδικό.Η παιγνιώδης λειτουργία του ποιήματος εκφωνήματος -ούδια (μούδια/τραγούδια/παιδούδια/χιλιμούδια) και της ανοιχτής βροντερής συλλαβής λα (Κελάκια - Λάτα -Ποταμιά),δίνουν έναν ανάλαφρο σκοπό και μια υγιή αντίληψη ζωής που παραπέμπει στη συλλογικότητα:

Να δώ,που η γη είναι καρπερή,μόδια χίλια μούδια
όταν κι'ως αξιοποιηθή,με τ'Αχελώου τραγούδια
Κελάκια-Λάτα-Ποταμιά νάχετε γειά παιδούδια
πρέπει να ματανομασθή,ως κραίνει ''Χιλιμούδια''.
                                                              (στροφή 5)

Κεραυνός Ποταμούλας: Με Σαμψώνα στο τιμόνι... ανακοίνωσε και τέσσερις μεταγραφές

Ενισχυμένος και έτοιμος να επανέλθει στη Β΄ Κατηγορία της ΕΠΣΝΑ εμφανίζεται ο Κεραυνός Ποταμούλας. Η Διοίκηση της ομάδας ήρθε σε συμφωνία με τον Πάρη Σαμψώνα που αναλαμβάνει την τεχνική ηγεσία της ομάδας αλλά θα αγωνίζεται και με τα χρώματα του Κεραυνού. Ταυτόχρονα η ομάδα ενισχύθηκε και ήρθε σε συμφωνία με τον κεντρικό αμυντικό Παναγιώτη Δράκο - Γαλάνη από την ΑΕΚ Αγίου Κωνσταντίνου, τον πλάγιο μπακ Χρήστο Πατσαούρα από τον ΠΑΟΚ Καλυβίων, τον κεντρικό αμυντικό Θεόδωρο Κόκκαλη από τον Α.Ο. Ρηγανά και τον τερματοφύλακα Αλέξανδρο Καρφή από τον Αμφίλοχο. 
Σε φιλική αναμέτρηση που έγινε χθες ο Κεραυνός κέρδισε με 2 - 1 τον Αστέρα Καμαρούλας, ενώ για το Σάββατο έχει προγραμματιστεί φιλικό παιχνίδι με τον Αχιλλέα Γραμματικούς.
Πηγή:http://www.olatagoal.gr

O Παραδοσιακός τρύγος του καλαμποκιού στην Ποταμούλα.

Γράφει ο Δημήτριος Ι. Τσούνης     

       Το καλαμπόκι στην Ποταμούλα Αγρινίου συνήθως σπέρνονταν το μήνα Μάιο. Μετά το όργωμα του χωραφιού ένα άτομο έμπειρο στις γεωργικές εργασίες και με "καλό χέρι" αναλάμβανε το έργο του σπορέα. Η ποικιλία του καλαμποκιού ήταν η ονομαζόμενη Κοντόροκα που απαντάτε και στις μέρες μας και είναι ίσως ένα από τα σπάνια είδη παραδοσιακών σπόρων που διασώζονται στο χωριό. Έβαζε το σπόρο σε ένα ντορβά (σακούλι), μετρούσε δέκα αδρασκελισιές (10 μέτρα περίπου),αυτό λεγόταν σποριά και έφτανε από τη μία στην άλλη άκρη του χωραφιού. Το ίδιο επαναλαμβανόταν με τις "σποριές" μέχρι να σπαρθεί όλο το χωράφι.

 Ακολουθούσε το "σβάρνισμα" του χωραφιού με την "σβάρνα" (ξύλινη πλεκτή επιφάνεια) την οποία έσερναν δύο άλογα και παλαιότερα βόδια.Επόμενη εργασία ήταν το σκάλισμα του καλαμποκιού για να κόβονται κυρίως τα διάφορα χόρτα, να προστίθεται νέο χώμα στη ρίζα και ακολουθούσε το πότισμα

      Στο αρχικό στάδιο ωρίμανσης του καλαμποκιού στο χωράφι τοποθετούσαν την "τσιακατούρα", η οποία αποτελούνταν από μια φτερωτή μεταλλική που χτυπούσε σε τενεκέδες και με τη βοήθεια του ανέμου έκανε θόρυβο απομακρύνοντας τα άγρια ζώα όπως ο ασβός, η αλεπού και τα διάφορα πτηνά.

      Η συλλογή γινόταν περί τα τέλη του μηνός Αυγούστου. Αν έβρεχε το καλοκαίρι υπήρχε μεγάλη σοδειά, διαφορετικά μόνο λίγα καλαμποκοχώραφα απέδιδαν καρπό, αυτά που ποτίζονταν με φυσική ροή από κάποια πηγή ή ποτάμι. Στον τρύγο υπήρχε αλληλεγγύη μεταξύ των κατοίκων για να μαζευτεί όσο πιο γρήγορα η σοδειά προκειμένου να προστατευτεί από τις βροχοπτώσεις. Μάζευαν τα καλαμπόκια ή καρπούζια όπως τα λεγαν στη ντοπιολαλιά σε κοφίνια (μεγάλα καλάθια από καλάμι), τα μετέφεραν στα αλώνια είτε φορτωμένα σε άλογα ή γαϊδούρια ή στον ώμο αν το χωράφι ήταν σε κοντινή απόσταση. Μόλις τελείωνε ο τρύγος από το χωράφι και συγκεντρώνονταν το καλαμπόκι στο αλώνι ξεκινούσε το ξεφλούδισμα. Εδώ γινόταν μια πραγματική γιορτή. Μαζεύονταν πολλοί συγχωριανοί, κυρίως νεαροί και νεαρές και γινόταν ένα άτυπο νυφοπάζαρο. Όλοι ζητούσαν από το νοικοκύρη να τους καλέσει στο ξεφλούδισμα που γινόταν πάντα το βραδάκι και κρατούσε μέχρι τα μεσάνυχτα. Όλοι οι προσκεκλημένοι κατέφθαναν με ένα σουφλί (μικρό μυτερό ξύλο) για να αφαιρούν εύκολα το περίβλημα των φύλλων του καλαμποκιού και καθόνταν σε παρέες χωριστά οι άνδρες από τις γυναίκες.

 Ο νοικοκύρης προσέφερε στους καλεσμένους κυρίως σύκα, σταφύλια και τσίπουρο. Αμέσως ξεκινούσε το τραγούδι η μία παρέα και το επαναλάμβανε η άλλη. Το πρώτο τραγούδι ήταν συνήθως το παρακάτω : 

'' Στρομπούλω μου στ' αλώνι σου και μες το περιβόλι σου

    κάθεται νιός κι ανύπαντρος και ένας πρωτοπαλλίκαρος

   και την στρομπούλω ξέταζε χίλια φλουριά της έταζε.

  Στρομπούλω μ' πούνε η μάνα σου πούνε ο πατέρας σου ; 

    Η μάναμ' πάει στην εκκλησιά κι ο πατέρας μ' πάει στα μαγαζιά''.

      Οι καπνιστές επέλεγαν από τα καλαμποκόφυλλα τα εσωτερικά κυρίως φύλλα, τα οποία ήταν κατάλληλα για το στρίψιμο των τσιγάρων, τα "ροκόφυλλα" όπως τα αποκαλούσαν. Ακολούθως το καλαμπόκι απλωνόταν σε όλη την επιφάνεια του αλωνιού που ήταν κυρίως στρωμένο με πέτρινες πλάκες και το ενδιάμεσο αυτών το κάλυπταν με κοπριά αγελάδος ή κατάλληλο χώμα για να μη χάνεται ο καρπός. Στη συνέχεια δυο νεαροί άνδρες άρχιζαν το "στούμπισμα" με το διράβδι. Το διράβδι ή λιουράβδι στην ντοπιολαλιά ήταν δυο ξύλα τα οποία συνδέονταν μεταξύ τους με δέρμα ζώου παλαιότερα και με καννάβινο σχοινί στη συνέχεια. Το ένα ξύλο του διραβδιού ήταν λίγο πιο κοντό και χοντρό, κατασκευάζονταν από πουρναρίσιο ξύλο, είχε δε "κεφάλι" από το μέρος που δενόταν το σχοινί. Το άλλο ξύλο ήταν λίγο πιο μακρύ και με λιγότερο πάχος και ήταν κατασκευασμένο από ξύλο κέδρου ή κυπαρισσιού και είχε κι αυτό κεφάλι από την πλευρά που τοποθετούνταν το σχοινί. Οι διραβδιστές ήταν συνήθως δύο στο αλώνι, ο ένας αντίκρυ στον άλλον.

Χτυπώντας τα καλαμπόκια απελευθερώνονταν οι κόκκοι τους από τα κότσαλα. Οι γυναίκες τότε πέρναγαν το καλαμπόκι από τον αρέλεγο (καλαμποκόσκινο) για να φύγουν τα κότσαλα. Ακολούθως το καλαμπόκι αποθηκεύονταν σε ξύλινα κασόνια τα λεγόμενα αμπάρια και χαρά σε εκείνον που είχε εξασφαλίσει παραγωγή τέτοια που να περάσει όλη τη χρονιά τρώγοντας μπομπότα και κουρκούτι (καλαμποκίσιο αλεύρι με νερό αλάτι και λάδι).

      Το άλεσμα του καλαμποκιού για την περιοχή της Ποταμούλας γινόταν στο νερόμυλο του Γαλάνη στη Φραγκόσκαλα που είχε νερό από τον ποταμό Ζέρβα ή στο νερόμυλο που ήταν πιο κάτω στο Ποτιστικό Σαργιάδας. Η αμοιβή του μυλωνά ήταν πάντα σε είδος, το λεγόμενο ξάι και είναι πολλές οι ιστορίες με τους μυλωνάδες και τις παράτυπες αφαιμάξεις που πραγματοποιούσαν στα προς άλεση προϊόντα.

      Τελειώνοντας θέλω να ευχαριστήσω το συλλέκτη ειδών λαϊκής τέχνης Γεώργιο Τσιτσιβό για την επίδειξη του διραβδιού που φαίνεται στις φωτογραφίες και είναι το αυθεντικό που χρησιμοποιούσε ο μακαρίτης συγχωριανός μας Λάμπρος Αναγνωστόπουλος.

Ο « Ίκαρος» του πάρα πέντε,που πέρασε πάνω από την Ποταμούλα..

Εδώ και αρκετά χρόνια, τώρα, από το 2004, πετάει στους αιθέρες, απολαμβάνοντας τη φύση από ψηλά, σαν αετός κόντρα στο νόμο της βαρύτητας, ξεφεύγοντας έστω και για λίγο από τη γήινη πραγματικότητα.

 Ο λόγος για τον Γιώργο (Magus) Σβάρνα, λάτρη του Παρά Πέντε ή αλλιώς αθλήματος του αλεξίπτωτου πλαγιάς.

Ο Γιώργος είναι ένας δυναμικός άνθρωπος, γεμάτος ζωντάνια και ενέργεια. Το ρίσκο και η αδρεναλίνη πού ανεβάζει το πάρα πέντε τον μάγεψε και έτσι εγγράφηκε από μικρός στη σχολή αλεξίπτωτου πλαγιάς.

Εντυπωσιάστηκε από το άθλημα και σήμερα κατάφερε να αποκτήσει το δίπλωμα «Π» πιλότου. Ενώ πριν δύο χρόνια απέκτησε αλλά δύο δίπλωματα το δίπλωμα πάρα μότορ(Αλεξίπτωτο πλαγιάς με κινητήρα) και το δίπλωμα δύο θέσεων στο παρά πέντε.

 Όλα αυτά τα χρόνια πετάει σε διάφορες συγκεντρώσεις με άλλους φίλους του Παρά Πέντε σε όλη την Ελλάδα αλλά και σε πανελλήνιους διαγωνισμούς. Οι ώρες  πτήσεις του φτάνουν στις επτακόσιες, με το μεγαλύτερο υψόμετρο ρεκόρ για τον ίδιο τα 3.100 μέτρα στο Καλέντζι Αχαΐας. 

Ο Γιώργος Σβάρνας φέτος παντρεύτηκε την εκλεκτή της καρδιάς του την συγχωριανή μας Χριστίνα Σοφρώνη, οι οποίοι διατηρούν στο χωριό μας καφενείο και ψησταριά.

Ο Γιώργος «Magus» πέταξε λοιπόν πάνω από τα Παρακαμπύλια και συγκεκριμένα πάνω από το χωριό μας και τράβηξε μοναδικές φωτογραφίες τις οποίες μας έστειλε και τις δημοσιεύουμε στο potamoula news.

Ο Γιώργος Σβάρνας μετά από συνομιλία μας ανέφερε στο potamoulanews.blogspot.gr για το χόμπι που τόσο λατρεύει:το αλεξίπτωτο πλαγιάς αποτελεί τη νεότερη και απλούστερη μορφή ατομικής ανεμοπορίας . Χρειάζεται ένα σακίδιο μικρού βάρους, μια πλαγιά βουνού με μικρή κλίση εδάφους για την απογείωσή μας και λίγες μέρες εκπαίδευσης για να βρεθούμε στον αέρα εκπληρώνοντας το όνειρο του Ίκαρου.Το αλεξίπτωτο πλαγιάς είναι άθλημα αναψυχής.

Η πιο κοινή ερώτηση για κάποιον που δεν γνωρίζει το άθλημα είναι πόσο επικίνδυνο είναι τόσο για τον χειριστή όσο και για τον επιβάτη αφού όλα στηρίζονται στον άνεμο, την ποιότητα του αλεξίπτωτου, την εμπειρία του αφού το πέταγμα δεν γίνεται με μηχανικά μέσα. Σ’ αυτά τα εύλογα ερωτήματα ο Γιώργος Σβάρνας σημειώνει ότι: όταν τηρούνται όλοι οι διεθνείς κανόνες πτήσης και ασφάλειας ο κίνδυνος είναι απειροελάχιστος σε σύγκριση με άλλα εξτρίμ αθλήματα. Άλλωστε αυτό το αποδεικνύει και ο ίδιος στην πράξη, μέσα από τις φωτογραφίες με τις μοναδικές πτήσεις  που ανεβάζουν στο ζενίθ την αδρεναλίνη.

Κλείνοντας ο Γιώργος μας υποσχέθηκε, ότι θα ξανά κάνει πτήση πάνω από την περιοχή των Παρακαμπυλίων σε ποιο χαμηλό υψόμετρο, τα οποία θα βιντεοσκοπήσει και φυσικά θα ετοιμάσει πλούσιο φωτογραφικό υλικό.

Survival Secret: Ο δημοφιλής τραγουδιστής Θάνος Πετρέλης από τη Ποταμούλα Αγρινίου στη Κουρούτα Ηλείας!

Πρεμιέρα, κάνει αύριο το βράδυ στις 20:00 το νέο ριάλιτι επιβίωσης του Epsilon, Survival Secret με τον παρουσιαστή Κώστα Σόμμερ και τους 26 παίχτες -χωρισμένους σε δυο ομάδες (διάσημοι και κοινοί θνητοί)- να βρίσκονται ήδη στη Κουρούτα Ηλείας, εκεί όπου γυρίζονται τα επεισόδια του παιχνιδιού.

Πριν από λίγες ημέρες, έγιναν γνωστά τα ονόματα των 13 διάσημων που λαμβάνουν μέρος, κι αν η τύχη μας γύρισε τη πλάτη ως προς την συμμετοχή της Αγρινιώτισσας Όλγας Φαρμάκη, ήρθε αυτή του Αιτωλοακαρνάνα, Θάνου Πετρέλη να δώσει εκ νέου ενδιαφέρον.

Οι υπόλοιποι 12 παίχτες: Κωνσταντίνος και Ηλίας Δρούλιας, Γιώργος Μανίκας, Ντανιέλ Μπατίστα, Τάσος Μπερδέσης, Γιάννης Αϊβάζης, Πηγή Δεβετζή, Φιλίτσα Καλογεράκου, Κατερίνα Νάκα, Μαρία Ματσούκα, Πωλίνα Τριγωνίδου και Ιρένε Τροστ.

Παρασκευάς Μάζης

http://www.agriniotimes.gr