Τα Ποταμιώτικα Νέα στο διαδίκτυο.
Οι Ποταμιώτες και όχι μόνο,θα ανταμώσουν την Παρασκευή 16 Αυγούστου για να απολαύσουν μια παραδοσιακή μουσική βραδιά.Πάσχα του καλοκαιριού όπως συνηθίζεται να λέγεται και εν μέσω αυτής της εορτής θα ηχήσει το κλαρίνο στην πλατεία του χωριού μας,μια νότα χαρούμενη και αισιόδοξη γεμάτη κέφι και χορό.
Το ραντεβού δόθηκε στο πρώην Γυμνάσιο και σχολείο Αγίου Βλασίου και ήταν πραγματικά ένα δημιουργικό απόγευμα με δραστηριότητες αθλητικού και εικαστικού περιεχομένου ,με την παρουσία φυσικά της Νηπιαγωγού Αργυρώς Ανδριοπούλου και η δασκάλα Ειρήνης Σκανδάλου οι οποίες ήταν οι δημιουργοί αυτής της όμορφης και καθόλα άρτιας διοργάνωσης, μετά από την πρόσκληση - πρόταση της προέδρου του πολιτιστικού Συλλόγου Αγίου Βλασίου κ. Καλλιρρόης Παπαγεωργίου.
Η αυλή του σχολείου στολίστηκε με χρώματα, χαμόγελα και παιδικές φωνές. Χοροί, τραγούδια και παιχνίδια νερού , αφήγηση παραμυθιών, κατασκευές κεράσματα,γέμισαν τον καλοκαιρινό αέρα με ενέργεια και κέφι.
Οι αναμνήσεις ξύπνησαν στις μνήμες των μεγαλύτερων, καθώς το τέλος ενός κεφαλαίου έκλεισε με το Γυμνάσιο και Λύκειο Αγίου Βλασίου να ανήκει πια στο παρελθόν.
Σε όλο αυτό, συμμετείχαν και μικρά παιδιά από την Ποταμούλα.
Δείτε φωτογραφίες που μας εστάλησαν στο email.
Είναι φυσικό, λοιπόν, με τη Μεταμόρφωση του Κυρίου να φωτίζεται και να δοξάζεται ολόκληρος ο κόσμος.
Να ευχηθούμε
η Δεσποτική αυτή εορτής γίνει αιτία της εσωτερικής μας μεταμόρφωσης και ας φωτίσει τις σκοτεινές πτυχές της ψυχής μας με το φως της θείας χάριτος. Χρόνια πολλά και ευλογημένα.
Δείτε μερικές φωτογραφίες που μας στείλατε.
Γράφει η Δήμητρα Ζάρκου.
Λένε πως καταλαβαίνεις ότι μεγαλώνεις, από τις φορές που ανατρέχεις στο παρελθόν και σε αναμνήσεις παλιές. Μπορεί να είναι κι έτσι. Μπορεί, όμως, να είναι και η νοσταλγία που νιώθεις για κάτι πραγματικά όμορφο, αθώο, ανέμελο (ενίοτε και ριψοκίνδυνο) του τότε, που σήμερα λείπει. Κι αν έχεις παιδί, τότε οι διαφορές των δικών σου παιδικών χρόνων με των δικών του, είναι που σου φέρνουν μια μικρή μελαγχολία.
Ο κόσμος αλλάζει. Αυτά τα «μαραφέτια του διαβόλου» που έλεγε η γιαγιά μου κάθε τι καινούργιο τεχνολογικά που ερχόταν, έχουν γίνει πια αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας των σημερινών παιδιών. Ο χρόνος που κυλάει και τρέχουν οι ενήλικες να τον προλάβουν, έχει συμπαρασύρει – αναγκαστικά σε κάποιες περιπτώσεις – και τα σημερινά παιδιά, που ακόμα και τα καλοκαίρια, την εποχή της ξεγνοιασιάς, ακολουθούν συγκεκριμένο πρόγραμμα και ωράριο.
Δεν υπάρχει αμφιβολία πως τα προηγούμενα χρόνια,από την αρχή οι μικροί μαθητές, προτού ακόμα μάθουν να συλλαβίζουν, εισάγονταν με τις πρώτες εικόνες στις τρεις κύριες αρχές-αξίες της εκπαίδευσης: οικογένεια, θρησκεία και πατρίδα.
Όπως έπραττε και ο δάσκαλος κ. Αδάμης Σπύρος διδάσκοντας τότε τα λιγοστά παιδιά που απέμειναν στο Δημοτικό σχολείο Ποταμούλας, με πραγματικό ζήλο και αγάπη.
Όπως αναφέρει στο potamoulanews, αναπολεί την σχολική χρονιά εκείνη του 2011 και νοσταλγεί τις όμορφες στιγμές, όπως μας αναφέρει και ο ίδιος:
Στο Δημοτικό Σχολείο Ποταμούλας ήμουν δάσκαλος την Σχολική χρονιά 2011,το οποίο ήταν διθέσιο.
Για 2 Μήνες περίπου περίμενα να έρθει η δασκάλα της άλλης αίθουσας και όντως, τελικά μια καταπληκτική αναπληρώτρια απο τον Έβρο η Ελένη Τσιτσιφύλα έκανε την εμφάνιση της και πράγματι η συνεργασία μας ήταν καθόλα δημιουργική και παραγωγική.
Μια όμορφη χρονιά με εκδρομές και δραστηριότητες εντός και εκτός της αίθουσας. Μαθήματα στην ύπαιθρο και εξορμήσεις με την συμμετοχή όλων των μαθητών και δασκάλων.
Γιορτές με παραδοσιακά δημοτικά τραγούδια και παραστάσεις που συμμετείχε θυμάμαι και ο ταχυδρόμος Τσιτσιβός Γιώργος φορούσε την καπα του και έπαιζε με το ντέφι του, κλέφτικα και δημοτικά τραγούδια. (Βλέπε βίντεο παρακάτω).
Θυμάμαι τους Μαθητές εκείνης της χρονιάς:
Ήταν ο,Σοφρώνης Γιώργος ,ο Παπαθανάσης Κωνσταντίνος ,ο Βλαχογιάννης Κωνσταντίνος,ο Τσούνης Κωνσταντίνος , Ανδρώνης ,Γερνάς και άλλα παιδιά.
Ερχόντουσαν και μαθητές και απο Αμπέλια..Οργανώσαμε την βιβλιοθήκη του σχολείου με πάνω από 200 βιβλία στην πίσω αίθουσα με προσωπική αγορά.
Το καιρό εκείνο ερωτευμένος γαρ ζωγραφίζω τοίχους και πόρτες.Δεν ξέρω αν διασώθηκαν .
Ήταν μια όμορφη σχολική χρονιά, με τους καλούς μου μαθητές που τώρα πια θα βρίσκονται στην ηλικία που θα σπουδάζουν η θα εργάζονται κάπου.
Παιδιά καλά,με σεβασμό, προς τον δάσκαλο, υπάκουα και πραγματικά φιλότιμα.
Όπως και η συνεργασία μας επίσης ήταν άψογη,με τον εφημέριο του χωριού της Ποταμούλας πατήρ Ευστάθιο.
Σας ευχαριστώ πολύ!
Μια όμορφη διοργάνωση πραγματοποιήθηκε από τον πολιτιστικό Σύλλογο Ποταμούλας (ο Άγιος Γεώργιος) το Σάββατο 20 Ιουλίου,στο ξωκλήσι του Άη Λιά στην θέση Παλιούρακια.
Ο κόσμος πολύς, απόλαυσαν το μαγευτικό τοπίο της λίμνης και τον δροσερό αέρα της.
Μετά το πέρας της θείας Λειτουργίας, ακολούθησε παραδοσιακό Γλέντι, που συνοδευόταν από κρύα αναψυκτικά, μπύρες και σουβλάκια.
Πριν την έναρξη,ο πρόεδρος του πολιτιστικού Συλλόγου Ποταμούλας Κώστας Αναγνωστόπουλος, ευχαρίστησε όλους όσους παρευρέθηκαν αλλά δεν παρέλειψε να αναφερθεί και σε όσους στήριξαν με τις χορηγίες τους και την βοήθεια τους την όλη προσπάθεια (απόσπασμα στο βίντεο που ακολουθεί).
Το κέφι η διάθεση κράτησε μέχρι τις απογευματινές σχεδόν ώρες...
Δείτε αποσπάσματα στο βίντεο από την ακολουθία που τέλεσε ο πατήρ Ευστάθιος,η ομιλία του προέδρου,ο χορός και φυσικά αρκετών φίλων που μίλησαν στον φακό.
Δυστυχώς η καθυστέρηση για την προβολή του βίντεο, ήταν ότι τα περισσότερα τραγούδια που ακούγονται περιοριζόταν από πνευματικά δικαιώματα και έτσι από μία ώρα που ήταν σχεδόν όλο το βίντεο,το περιορίσαμε στα 12 λεπτά διάρκειας με κάλυψη αρκετών τραγουδιών με μουσική υπόκρουση....για να καταφέρουμε τελικά να το ανεβάσουμε you tube.
Αυτές οι απλές μα τόσο όμορφες διοργανώσεις, είναι αποτέλεσμα μερικών ανθρώπων , που διαθέτουν όρεξη και μεράκι και δίνουν μια νότα αισιοδοξίας, ότι υπάρχει ελπίδα ακόμη...να πάρει πολιτιστική ανάσα και πάλι το χωριό μας.
Χρειάζεται η βοήθεια και η στήριξη όλων εμάς, αλλά κυρίως των τοπικών φορέων που σίγουρα μπορούν αν υπάρχει βούληση να προσφέρουν τα μέγιστα.
Δείτε το αποσπασματικό βίντεο:
Με κατάνυξη γιόρτασαν σήμερα οι Ποταμιώτες τον Αη Λιά, το ξωκλήσι που βρίσκεται στο ύψωμα «Παλιουράκια», όπως η παράδοση του Προφήτη απαιτεί.Ο κόσμος πολύς σήμερα ανηφόρισαν με τα Ι.Χ και αγροτικά αυτοκίνητα,αλλά και με τα πόδια για να πάρουν την ευλογία του Αγίου,αλλά και να αποζημιωθούν με το αγνάντεμα της πανέμορφης λίμνης και να γλεντήσουν,να χορέψουν και να απολαύσουν την άρτια διοργάνωση του Πολιτιστικού Συλλόγου Ποταμούλας.
Ο πρόεδρος του Πολιτιστικού Συλλόγου Κώστας Αναγνωστόπουλος και το Δ.Σ ευχαριστεί όλους και όλες που παρεβρέθηκαν πρώτα στο ξωκλήσι του Άη Λιά και μετά παρέμειναν κατακλύζοντας τον αύλειο χώρο του Ναού, διασκεδάζοντας....
Ακολουθεί πλούσιο φωτογραφικό υλικό:
Ο λόγος για τον μπάρμπα Μιχαήλ Ανδρώνη.
Του καπνού!!!!
Οι περισσότεροι από εμάς θυμούνται και αρκετοί είναι αυτοί που καλλιεργούν ακόμη και σήμερα ποικιλίες καπνού.
Ας θυμηθούμε λοιπόν από το χρονοντούλαπο των παιδικών μας αναμνήσεων:
Χρόνια αξέχαστα, μα όχι με τόσο ευχάριστες αναμνήσεις για όσους από εμάς τα ζήσαμε.Γιατί όταν τελείωνε το σχολείο, αντί να αρχίζουν οι καλοκαιρινές διακοπές μας,ξεκινούσε η κουραστική περίοδος των καπνών.Από τις πρώτες πρωινές ώρες, ηχούσε στα αυτιά μας σα ξυπνητήρι η φωνή της μάνας...για να μας ξεπροβοδίσει στα χωράφια, όπου τελούνταν η ιεροτελεστία του καπνού!!!
Όσο σκληρά και αν ήταν,αναπολώ πολλές φορές αυτά τα χρόνια ,που στην τελική ήταν ωραία χρόνια...
Τότε μικροί μεγάλοι, όλοι στην μάχη για την καλύτερη δυνατή ποιότητα του καπνού...
Η πρωινή έγερση κάτι το σύνηθες για μας τους μικρούς που με την τσίμπλα στο μάτι,"εν ριπή οφθαλμού" βρισκόμασταν ανάμεσα στις "καπνόρζες",η πρωινή δροσιά μας ένιβε τα μούτρα και το στέγνωνε το "λιόκαμα", σκύβοντας να μαζέψουμε το χειρότερο για όλους ..πρώτο χέρι ....Η αγκαλιά μας, γέμιζε από τα φύλλα που με ευλάβεια βάζαμε στα χεράμια,ανάμεσα στα αυλάκια...και όταν πλησίαζε πια μεσημέρι σε χρόνο "ντε τε" τα κουβαλούσαμε στην πλάτη για να φτάσουν στον προορισμό του αρμαθιάσματος.
Η πολυπόθητη σκιά, ήταν μια παρήγορη πτυχή σε όλο αυτό το παιδικό μαρτύριο... καθώς η βελόνα είχε περάσει σε δεύτερη μοίρα .Τυχερός αυτός που αναλάμβανε τον χειρισμό της μηχανής,εμείς θυμάμαι είχαμε την περιβόητη πράσινη tobacco. "Ματσάζαν" τα φύλλα και η ιεροτελεστία του αρμαθιάσματος ξεκινούσε. Το κουβάρι,η πετονιά και η Άγκυρα έπαιζαν καθοριστικό ρόλο στην διαδικασία... Αν όλα κυλούσαν ομαλά τότε οι αρμάθες ήταν κατάλληλες να μπουν στην σειρά. Η μουσική υπόκρουση από το ραδιόφωνο, έδινε μια νότα χαρούμενη σε όλη αυτή την φάση ..οι αφιερώσεις έπαιρναν και έδιναν στον ραδιοφωνικό σταθμό που έπαιζε παλιά λαϊκά..Η συζήτηση για όλους και για όλα,οι περαστικοί χασομέρηδες , δημιουργούσαν μια αλλοίωση στο χρόνο και τα τσουβάλια έφταναν στην τελευταία αρμάθα... παρά το "απόκαμα" της κούρασης, δίναμε όλη μας την ενέργεια για να τελειώσουμε την συνηθισμένη τακτοποίηση... εγρήγορση για τους μεγάλους για να προλάβουν έστω μια ώρα ξεκούρασης και για μας τους μικρούς σβέλτη φυγή για ποδήλατο και καμώματα με τα υπόλοιπα παιδιά της γειτονιάς...ένας χρόνος τριών ωρών αχόρταγο παιχνίδι με γέλια και φωνές που ήταν για μας απόλαυση ,μα για εκείνους που προσπαθούσαν να αποκοιμηθούν και να ξαποστάσουν ένα συνήθες μαρτύριο. Ο χρόνος της τρίωρης περίπου παιδικής ανεμελιάς περνούσε τάχιστα και το ντύσιμο με τα ρούχα που μύριζε κόλλα από τσεμπέλι ήταν και πάλι πάνω μας...ο λίβας τις απογευματινές ώρες ανυπόφορος. Μόνο τα τζιτζίκια είχαν επιλέξει να μας κάνουν συντροφιά και άλλα έντομα που έψαχναν δροσιά ανάμεσα στα φύλλα...
Κάποιος έμενε πίσω για να κουβαλήσει τις αρμάθες στην "λιάστρα η κρεβατίνα" ...με το καρότσι γεμάτο ως εκεί που τα χέρια μας άντεχαν και τα πόδια μας κατάφερναν να περπατήσουν...το τέντωμα της αρμάθας έως ότου πιάσει η αγκλίτσα στο επιθυμητό σημείο ήταν μια διαδικασία που απαιτούσε μερική προσπάθεια... γιατί αν κοβόταν τότε τα φύλλα έπρεπε να τα μαζεύεις ένα προς ένα...
Στο τέλος κάτω από τις χλωρές αρμάθες κρατούσε μια έντονη δροσιά που έκανε ευχάριστο το μάζεμα των φύλλων που έπρεπε να συλλεχθούν στο ακέραιο.
Το λουλούδι στη κορυφή, μια άλλη κουραστική διαδικασία, όταν έρχονταν η στιγμή να το τσακίσεις... Για λίγο παίζαμε με δαύτα όταν τις φυσούσαμε σα μικρές "τρομπέτες" .....
Οι λάκες από τις πέντε το απόγευμα άρχιζαν να γεμίζουν από οικογένειες, μικροί μεγάλοι και γέροι,κατέφθαναν στο χωράφι νωρίτερα και άλλοι αργότερα που η δύση του ηλίου άρχιζε να σκιάζει κάπως... το ολιγόλεπτο διάλειμμα για δροσερό νερό και ένα λουκούμι ήταν βάλσαμο για την μέση που ως να πέσει το σούρουπο δεν σηκωνόταν....
Το βράδυ η διαδικασία,του αρμαθιάσματος φτου και απ'την αρχή...
Η ηχώ της Μαλκότσης (μηχανή ποτίσματος) σε συγχορδία με τον γδούπο της γαζομηχανής σκέπαζαν το βουητό από τα τριζόνια και την νυχτερινή μελωδία των βατράχων...
Αναμνήσεις που ίσως έχουν γλυκόπικρη γεύση,για εμάς τα παιδιά που τότε δεν νιώσαμε την έννοια των καλοκαιρινών διακοπών... Μα όμως ζήσαμε στο έπακρο, τον χρόνο που απέμεινε τα μεσημέρια και τις Κυριακές. Τις λίγες ημέρες αφότου πριν ξεκινήσουν τα σχολεία, από το πρωί ως το βράδυ βρισκόμασταν στις αλάνες και στις ραχούλες...
Στα χέρσα σήμερα χωράφια,η ζωή ήταν παρών με ανθρώπους της γειτονιάς, εκείνων των ανθρώπων που μέσα στο κατακαλόκαιρο δούλευαν για να βγάλουν με τον ιδρώτα το ψωμί τους...το ψωμί που μας μεγάλωσε, που με αυτό σπούδασε και προίκα στα κορίτσια έφτιαξε.
Η ζωή μας είχε νόημα,τα παιδικά μας χρόνια είχαν χρώμα και ενδιαφέρον...οι γονείς παρακαλούσαν να γυρίσουμε στο σπίτι για να κοιμηθούμε το βράδυ .....
και σήμερα???
Σήμερα....Οι γονείς προσπαθούν με κάθε τρόπο,αν όχι όλοι αλλά οι περισσότεροι θαρρώ..να τα αποσπάσουν από τα κινητά , τάμπλετ και τηλεόραση...τα δωμάτια γεμάτα από παιχνίδια και βιβλία αλλά κανένα δεν ασχολείται πια με αυτά...οι αλάνες άδειες, οι παιδικές φωνές ανύπαρκτες...και εμείς απλοί θεατές σε ένα κόσμο ψηφιακό που τείνει να εξελιχθεί σε μάστιγα ...
Η κούραση της ημέρας τότε, αντικαθιστούσε η ψυχική γαλήνη που στις μέρες μας δυσεύρετη είναι...
Τα παιδιά άρχιζαν να ωριμάζουν και να παίζουν την ζωή στα δάχτυλα, ζώντας μέσα σε αυτή την κακουχία κατάφεραν να σταθούν στα πόδια τους και η στέρηση σε ελεύθερο χρόνο και χρημάτων τους έμαθε να εκτιμούν και να βιοπορίζονται.
Η τότε δια ζώσης επικοινωνία,στα χωράφια και στα σπίτια και καφενεία, μετατράπηκε πλέον σε εξ αποστάσεως απομόνωση...με ένα μύνημα πια στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης..με ένα like η με μια ανακοίνωση.....η ένα πολυπόθητο στόρυ.
Δύσκολα τα χρόνια εκείνα με ασπρόμαυρο φόντο,μα γεμάτα ηχόχρωμα και θετική ενέργεια...
Συντάκτης: Τσιτσιβός Χαράλαμπος (potamoula news)
Η όλο ξέγνοιαστες στιγμές στον λιγοστό ελεύθερο χρόνο,στην γειτονιά με τα ποδήλατα.
