Χρόνια πριν,ομήγυρης στεκόταν δίπλα.... γέροντες άπλωναν τα χέρια να ζεσταθούν.Τα χνώτα από το κρύο, χανόταν καθώς περνούσαν το κατώφλι του καφενείου!!!
Τραπέζια γεμάτα από κέφι, ζωντάνια φωνές και γέλια,η "κολτσίνα" απλωμένη σε όλα τα ξύλινα τραπέζια. Γεροντοκούβεντο και νεανικές αναζητήσεις,τώρα νεκρική σιγή!!!
Πίσω από τον πάγκο, η ψυχή του καφενέ.... Σήμερα μια καρέκλα φάντασμα!!!
Τότε έδινε ζωή στην γειτονιά και έπαιρνε το αντίτιμο.... !!!
Σέρβιρε το κέρασμα του άλλου, το καρδούτσο γεμάτο κόκκινο κρασί,βάλσαμο και παρηγοριά,μοσχόβολαγε το άρωμα τού ελληνικού καφέ, με το μπρίκι στην χόβολη.
Και το συρτάρι γέμιζε από τίς εισπράξεις των θαμώνων... δραχμές και δίφραγκα.
Έρημο τώρα και αδιάφορο σε όσους διαβαίνουν από κει....!!!!
Αλλά για όσους έζησαν,έχουν να θυμούνται εκείνους που έφυγαν από την ζωή και μαζί τούς πήραν και την ζωντάνια αυτού τού τόπου...που όσο πάει ξεχαριένει !!!!
Έρημα σπιτια
Κάθονται ήσυχα, πεθαίνουν αθόρυβα τα έρημα σπίτια.
Δεν διεκδικούν, δεν παραπονιούνται. Κρατάνε μέσα τους όλα όσα έζησαν όσοι έμεναν εκεί.
Τα κρατούν τρυφερά και περιμένουν πότε θα τους ανοίξουν τα παράθυρα και θα μπει μέσα πάλι.
Ο ήλιος, το φως.
Άλλα θα ξανανοίξουν, θα ξαναγεννηθούν, θα ξαναφορέσουν τα καλά τους. Άλλα όμως είναι καταδικασμένα.
Να πεθάνουν μέσα στην εγκατάλειψη όπως οι άνθρωποι.
Θα ξεθωριάσουν, θα ξεφτύσουν και μια μέρα θα γίνουν άμορφη μάζα υλικών.
Το ξέρουν, το νιώθουν.
Μάταια όμως.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου