Του Λίνου Υφαντή,


Ο Νοέμβρης άλλοτε ήταν ο μήνας όπου μια μέση οικογένεια στο Αγρίνιο και την Αιτωλοακαρνανία συμπλήρωνε το αγροτικό της εισόδημα. Οικογένειες παλαιότερα, εργάτες εως πριν μία δεκαετία γέμιζαν την ύπαιθρο και μάζευαν τη σοδειά της ελιάς. Έτσι όσοι δεν ήταν αγρότες συμπλήρωναν το εισόδημά τους και την κουζίνα τους περιμένοντας ως ιεροτελεστία έξω από το ελαιοτριβείο για να απωθήσουν το γνήσιο προϊόν του χωραφιού τους.

Σήμερα τα πράγματα άλλαξαν. Από την παραπάνω εξίσωση λείπουν πλέον οι εργάτες, Οι Αλβανοί που κατά κόρον έκαναν αυτές τις δουλειές είτε αναχωρούν για άλλες πολιτείες ( ακόμα και για τη Δυτική Ευρώπη όπως η Γαλλία) είτε αστικοποιήθηκαν σαν και μας αποκόβοντας κάθε δεσμό με το χωράφι και το αγρό. Πλέον οι εργάτες που έχουν απομείνει είναι περιζήτητοι. Τα όποια συνεργεία προτιμούν μεγάλες εκτάσεις για τις οποίες υπάρχει ακόμα οικονομικό αντικείμενο και οι μικροϊδιοκτήτες ως οι “τελευταίοι των Μοϊκανών” ψάχνουν κανέναν εναπομείναντα εργάτη ΜΕ η ΧΩΡΙΣ ελαιοραβδιστικό (Sic) για να μαζέψουν τον καρπό από το χωράφι που τους άφησε ο παππούς τους ή ο πατέρας τους.

Πλέον η χαμηλή σοδειά εγγυάται μόνο ένα καλό σπιτικό λάδι και τίποτε παραπάνω, το οποίο μαζί με τα εργατικά που απαιτούνται, τα πήγαινε έλα ιδίως σε απομακρυσμένες περιοχές του Δήμου όπως  π.χ. στα Παρακαμπύλια ανεβάζουν τα κόστη στα ύψη. Έτσι ο μικροϊδιοκτήτης πληρώνει στην ουσία το λάδι του με τη τιμή λίγο παρακάτω από αυτό που θα αγόραζε από άλλον ή στο σούπερ μάρκετ. Όλα αυτά γιατί ; Για μια ανάμνηση, για μια αγάπη στη γη, για μια επαφή με την ύπαιθρο του τόπου μας. Όλα αυτά για να μυρίσει το καμμένα κλαδιά που καίγονται στους αγρούς, την Αιτωλοακαρνανική φύση και για να γεμίσει τενεκέδες με λάδι που του δίνουν μια οικειότητα.

Αυτά είναι τα ξίφη των εναπομείναντων πρώην κολλήγων που ως Δοκ Κιχότες παλεύουν για να κρατήσουν ζωντανό ένα όνειρο, ένα άλλοθι απλά ότι δεν μένουν στην Αθήνα αλλά στο Αγρίνιο. Έτσι απλά προσπαθούν μην ηττηθούν βλέποντας το χωράφι τους να χορταριάζει και να αχρηστεύεται, θαρρείς και είναι το χορταριασμένο νεκροταφείο των αναμνήσεων τους.

Υ.Γ. Ας ελπίσουμε σε καλύτερες μέρες και να μη ξυπνήσουμε αύριο και δούμε τη μικροιδιοκτησία κάτω από την αντανάκλαση μόνο των πάνελ που συλλέγουν τον ήλιο.