Ποταμούλα:Πυκνό πέπλο ομίχλης «έντυσε» το χωριό μας και τα Παρακαμπύλια.!!!

Δείτε όμορφες εικόνες που μας έστειλαν από τα ψηλώματα του χωριού μας και από τον Άγιο Βλάση,τις πρωινές ώρες!!!

Φωτό Δημήτρη Τσούνη 

Και μια άποψη από τον Άγιο Βλάση.

 

Ποταμούλα: Αγαπώ το χωριό μου,την Γη των προγόνων μας!

 

Κάποτε ο γάιδαρος ήταν το μοναδικό μέσο μεταφοράς και κάθε σπίτι διέθετε τουλάχιστον από ένα.

Ήταν για όποιον το είχε,  μια περιουσία και έτσι η φροντίδα κ η μέριμνα για το ζώο τού ήταν απαραίτητη!
Ήταν ένα μέσο όχι μόνο μεταφοράς , αλλά και μετακίνησης, στα γύρω χωριά και κτήματα!!!
Παρόλο τις δύσκολες συνθήκες και στερήσεις που τότε βίωναν , οι άνθρωποι ζούσαν με μεγαλύτερη άνεση ψυχοσωματική κ κυρίως με απλοϊκό τρόπο ζωής που σήμερα θα ζήλευε ο καθένας μας!!!

Ερχόμαστε στο σήμερα και διαπιστώνουμε ότι πλέον ο Γαιδαράκος ,αποτελεί μόνο ένα είδος που σπάνια συναντάς.... 

Μια φιγούρα που για τα μικρά παιδιά , έχει μυρωδιά χωριού και για μερικούς όμως είναι τρόπος ζωής.

Ένας τρόπος ζωής που ο κ. Κώστας Μακρυπούλιας ξέρει να ζει στο έπακρο, που δεν κρύβει την αγάπη του για το χωριό και την παράδοση....μια αστείρευτη αγάπη που στην καθημερινότητα εμπράκτως αποδεικνύει.

Αν και ζεί μόνιμα στην Αθήνα και οι υποχρεώσεις του τον αναγκάζουν να βρίσκεται εκεί ,δεν ξεχνά στιγμή  την μάνα γη που τον γέννησε ,την Γη των προγόνων μας!

Στο αγαπημένο του χωριό την Ποταμούλα, ζεί αρκετό διάστημα και ασχολείται με αυτό που τον αναζωογονεί....

Τον αμπελώνα του και τα λιοστάσια που με ζήλο φροντίζει. Σήμερα μου δόθηκε η αφορμή για δημοσιοποίηση του ενός και μοναδικού γαϊδαράκου του χωριού μας που έχει στην κατοχή του ο κ. Γιάννης Στυλιαράς από τον Συνοικισμό Κελανίτη. Μια όμορφη στιγμή, που θυμίζει ασπρόμαυρη ταινία, αλιεύσαμε από τον προσωπικό λογαριασμό της συζύγου του κ.Κώστα της  κ. Αγγελικής Παπαϊωάννου.

Ένα στιγμιότυπο που η επόμενη γενιά δεν είχε την ευκαιρία να προλάβει να ζήσει.

Η δική μου γενιά ήταν τυχερή γιατί βίωσε την τελευταία ουσιαστική ζωή του χωριού μας.

Είδε τους ανθρώπους που μοχθούσαν με σεβασμό στη γη για να λάβουν τα αγαθά της.

Ποιός δεν θυμάται τα κοπάδια των προβάτων στα χέρσα σήμερα χωράφια. Τα γαϊδουράκια φορτωμένα ελιές, ξύλα , καπνά και άλλα καλούδια της γης και από όπου περνούσαν μοσχοβολούσε η φύση, η απλότητα και η αξία του προσωπικού μόχθου!

Ποιός μπορεί να ξεχάσει τις μυρωδιές από το φρεσκοψημένο ψωμί, τις κουλούρες ,τις πίτες και το κέρασμα με το τηγανόψωμο από το φύλλο που περίσσευε;

Ποιός μπορεί να λησμονήσει την κάθε γειτονιά και χωράφι που ήταν γεμάτη από κόσμο;

Ποιός μπορεί να ξεχάσει εκείνους τους ανθρώπους που έφυγαν από κοντά μας;

Τα χρόνια πέρασαν όμως.

Οι επόμενες γενιές θα έχουν μόνο τις διηγήσεις και ίσως κάποια στιγμιότυπα

για να θυμούνται ίσως ,

αυτούς τους ανθρώπους που διάβα της ζωής  χάσαμε και την ευωδιά εκείνη της γης που ποτέ δεν γνώρισαν.

Ας φροντίσουμε ο καθένας από την πλευρά του, από το δικό του μετερίζι να μην αφήσουμε  να χαθεί το χωριό μας ,οι ρίζες μας και κυρίως η παράδοσή μας.

Ένα παράδειγμα προς μίμηση για όλους μας και ο κ. Κώστας που συνεχώς τον συναντάς τις Κυριακές στην Εκκλησία και στα καφενεία του χωριού.

Θυμάται και αναπολεί τα παιδικά του χρόνια,αν και φτωχά μεγαλώνοντας στην "ταράτσα" όπως ο ίδιος συχνά μνημονεύει στις πραγματικά ουσιαστικές και όλο νόημα συζητήσεις...

Η γέφυρα στον συνοικισμό Κελανίτη, που αφορμή μου έδωσε για σκέψη...

Μία γέφυρα ζωής ...
γέφυρα μεταξύ νου, σώματος και ψυχής.
Και κάπου μέσα σε όλ' αυτά ... υπάρχει το  αγεφύρωτο χάσμα μεταξύ των ανθρώπων, της ιδεολογίας, της κουλτούρας και θεωρίας, της άποψης και επιλογής!!!
Πόσο εύκολα μπορείς να γεφυρώσεις τίς διαφορές σου και να αποκτήσεις πάλι πνεύμα καλής θελήσεως???
Η συγγνώμη,  μια χείρα βοηθείας, ο συμβιβασμός και αλλήλο υποχώρηση, η συμφιλίωση και η μεταστροφή πρέπει να μας εμπνέει στη ζωή μας!!!

Κάτι που στις μέρες μας , τείνει να χαθεί μεταξύ των συνανθρώπων ,των συγγενών ,των φίλων και συγχωριανών ακόμα...!

Αλήθεια ας αναλογιστούμε ....
Γιατί αυτό που σήμερα έχει πραγματική αξία... είναι η γέφυρα επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων, μια γέφυρα στο χάσμα της σημερινής αφασίας!!!
potamoula maits

Ποταμούλα:Μια εξόρμηση στην Λίμνη...

 Μήπως η καθημερινότητα και οι γρήγοροι ρυθμοί σ’ έχουν κουράσει και χρειάζεσαι περισσότερο χρόνο για ουσιαστική χαλάρωση και αναζωογόνηση;  Μία εξόρμηση πίσω από το χωριό ποταμούλα θα σου δώσει πίσω όλα εκείνα που η πόλη σ’ έκανε να ξεχάσεις…

Μία από τις πιο ευχάριστες αισθήσεις είναι το να εισπνέεις αυτό το ελαφρύ καθάριο αεράκι, που κάνει αισθητή την παρουσία του και κατακλύζει κάθε σου κύτταρο, ήδη από την άφιξή σου εκεί στο καταπράσινο γεμάτο από μια πανδαισία χρωμάτων τοπίο. Τοπίο που απλώνεται νωχελικά στο οπτικό σου πεδίο...
Η γαλαζοπράσινη απόχρωση της λίμνης,σε σαγηνεύει και αιχμαλωτίζει το είναι σου.... όλη η πλάση μια αγκαλιά που εύχεσαι να μην σε αφήσει να φύγεις... Αφήνεσαι  στο χρόνο για να απορροφηθείς στις σκέψεις σου και να έρθεις σε αρμονία με τον εαυτό σου μια αρμονία που σε συνεπαίρνει σε μια στοχαστική περιπλάνηση...!!!!!!

Πεντάχρονη Ποταμιώτισα δωρητής μαλλιών

 

Σε μια αξιέπαινη ενέργεια προχώρησε μια πεντάχρονη Ποταμιώτισα, η οποία έκοψε τα μαλλιά της για να τα χαρίσει στο " Άλμα Ζωής " Πανελλήνιος Σύλλογος γυναικών με καρκίνο μαστού.

Αποφάσισε να κόψει τα μαλλιά της για αυτόν τον ιερό σκοπό, καθώς θα χαρίσει χαμόγελο σε ένα άλλο παιδάκι που πάσχει από καρκίνο.
Τα μαλλιά πρέπει να είναι φυσικά, με συγκεκριμένο μήκος, τα οποία θα σταλούν μέσω κούριερ στο Άλμα Ζωής .
Όλες οι προϋποθέσεις για τη δωρεά μαλλιών, και η διαδικασία κοπής των μαλλιών όπως αναφέρει στην ιστοσελίδα του  https://almazois.gr/harise-dynami/ :

Ο Πανελλήνιος Σύλλογος Γυναικών με Καρκίνο Μαστού «Άλμα Ζωής» σε συνεργασία με το Pantene και την ΑΒ Βασιλόπουλος πραγματοποιεί για 8η χρονιά το πρόγραμμα δωρεάς μαλλιών «Χάρισε Δύναμη» με στόχο την παροχή περουκών σε γυναίκες ασθενείς με καρκίνο που βρίσκονται σε χημειοθεραπεία.

Η συμβολή σας είναι πολύτιμη και μας δίνει τη δύναμη να συνεχίσουμε για 8η συνεχή χρονιά!

Μαζί έχουμε καταφέρει να συλλέξουμε πάνω από 73.200 κοτσίδες και ήδη 960 γυναίκες έχουν πάρει τη δική τους περούκα μέσω του προγράμματός μας.

Μπράβο στην μικρή μας συγχωριανή, μακάρι η κίνησή της αυτή να αποτελέσει παράδειγμα προς μίμηση για μικρούς και μεγάλους.

Φωτογραφίες βουτιά στη δεκαετία του '90 ,στον Άγιο Γεώργιο Ποταμούλας.

Τρεις δεκαετίες πριν ,θα μας ταξιδέψουν οι παρακάτω φωτογραφίες.

Οταν τις βλέπει κανείς ανακαλύπτει την διαφορά μεταξύ του χθες και του σήμερα.Ένα  ταξίδι πίσω στο χρόνο ,που ξυπνά τις αναμνήσεις και πραγματικά νοσταλγείς εκείνα τα χρόνια και η συγκίνηση σε διακατέχει αντικρίζοντας τα πρόσωπα. Η φθορά είναι «ορατή» στα πρόσωπα όλων,όπως «ορατή» είναι και η απουσία πολλών γνωστών,συγγενών  και προσφιλών συγχωριανών μας.Σύμφωνα με πληροφορίες από τότε έως σήμερα (1990-2022) έχουν φύγει από κοντά σχεδόν 200 από τους συγχωριανούς μας.Το χωριό ρημάζει χρόνο με τον χρόνο,η πλειοψηφία των κατοίκων είναι ηλικίας πια  των εβδομηντάρηδων και ογδοντάρηδων.

Δείτε τα παρακάτω φωτογραφικά στιγμιότυπα από την Λειτουργία στον ιερό ναό του Αγίου Γεωργίου το έτος 1990 και 1994,που με κόπο και αρκετή προσπάθεια καταφέραμε να αποθανατίσουμε τα πρόσωπα μέσα από την ροή των βίντεο πού έχουμε ανεβάσει πρίν καιρό στο you tube,δίνοντας έτσι την δυνατότητα να δούμε συγχωριανούς,συγγενείς και φίλους .Το αποτέλεσμα είναι αυτό που θα δείτε παρακάτω,αν και η ανάλυση των βίντεο δεν ήταν και τόσο καλή....Τα πρόσωπα διακρίνονται αρκετά καλά. 

Φωτογραφίζοντας τα πέτρινα ερειπωμένα σπίτια του χωριού μας.....

Ερειπωμένα σπίτια .....στις ραχούλες και μικρούς συνοικισμούς του χωριού που εγκαταλείφθηκαν από τους ιδιοκτήτες τους στέκουν ακόμη «αγέρωχα»,αν και μισογκρεμισμένα από το χρόνο και τις κακουχίες. Βασικό χαρακτηριστικό τους η ανθρώπινη εγκατάλειψη αλλά και η «ερημιά» που άφησε πίσω το διάβα της ζωης.

Απομεινάρια μιας παλιάς  γνήσιας λαϊκής αρχιτεκτονικής,πού κρατάει για

 δεκαετίες ολόκληρες ατόφια τα υπέροχα στοιχεία της.Μέσα από τις έγχρωμες φωτογραφίες,ζωντανεύει ξανά στα μάτια μας η εικόνα εκείνη της ασπρόμαυρης εποχής.

Μπαίνοντας  στο ερειπωμένο κατώφλι αντηχούν στ'αυτιά σού οι φωνές εκείνες,πού έσφυζαν από ζωή,αντικρίζεις σε κάθε γωνιά, σπιθαμή προς σπιθαμή τις σκιές εκείνες πού κάποτε εκεί γεννήθηκαν η πέθαναν.

Τα συναισθήματα ανάμεικτα,μία χαρμολύπη διαπερνά το είναι σού και αναρωτιέσαι γιατί...πως πέρασε ετσι η ζωή,πού χάθηκε όλος αυτός ο κόσμος?
Ερημώνει ο τόπος μας και οι λιγοστοί πού απέμειναν....κλεισμένοι πια στο Εγώ τους, να βρίσκονται αντάμα με την μοναξιά.... εκείνα τα χρόνια όλοι μαζί αντάμα κοιμόντουσαν, έτρωγαν και μοιράζονταν την ίδια στέγη.
Σπίτια διάπλατα ανοιχτά,με γέλια και χαρές και μια θερμή αγκαλιά σε κάθε μουσαφίρη και γείτονα...Σήμερα πόρτες ερμητικά κλειστές,πού μέσα τούς κρύβουν μία απόμακρη και κρύα ερειπωμένη καρδιά.Το υστέρημά τούς τότε πλεόναζε από αγάπη,η κρίση πού διανύουμε σήμερα υστερεί από αλληλεγγύη.Ο φωτογραφικός φακός του potamoula news σας 
ταξιδεύει στα πέτρινα χρόνια εκείνα,πού όμως είχαν νόημα και έκρυβαν την βαθύτερη έννοια της ζωής!!!!