Μπαίνοντας στο ερειπωμένο κατώφλι αντηχούν στ'αυτιά σού οι φωνές εκείνες,πού έσφυζαν από ζωή,αντικρίζεις σε κάθε γωνιά, σπιθαμή προς σπιθαμή τις σκιές εκείνες πού κάποτε εκεί γεννήθηκαν η πέθαναν.
Τα συναισθήματα ανάμεικτα,μία χαρμολύπη διαπερνά το είναι σού και αναρωτιέσαι γιατί...πως πέρασε ετσι η ζωή,πού χάθηκε όλος αυτός ο κόσμος?
Ερημώνει ο τόπος μας και οι λιγοστοί πού απέμειναν....κλεισμένοι πια στο Εγώ τους, να βρίσκονται αντάμα με την μοναξιά.... εκείνα τα χρόνια όλοι μαζί αντάμα κοιμόντουσαν, έτρωγαν και μοιράζονταν την ίδια στέγη.
Σπίτια διάπλατα ανοιχτά,με γέλια και χαρές και μια θερμή αγκαλιά σε κάθε μουσαφίρη και γείτονα...Σήμερα πόρτες ερμητικά κλειστές,πού μέσα τούς κρύβουν μία απόμακρη και κρύα ερειπωμένη καρδιά.Το υστέρημά τούς τότε πλεόναζε από αγάπη,η κρίση πού διανύουμε σήμερα υστερεί από αλληλεγγύη.Ο φωτογραφικός φακός του potamoula news σας
ταξιδεύει στα πέτρινα χρόνια εκείνα,πού όμως είχαν νόημα και έκρυβαν την βαθύτερη έννοια της ζωής!!!!