Written by Βασιλική Πιτούλη - http://www.vasilikipitouli.gr/-www.booklove.gr
Πτυχιούχος Οικονομικών Επιστημών & Γαλλικής Φιλολογίας - Συγγραφέας.
''Πού ακριβώς βρίσκεται το κουπί του Οδυσσέα; Αυτά και άλλα πολλά αναφέρονται στις σειρές που ακολουθούν. Με το αφιέρωμα αυτό ξεπληρώνω ένα ηθικό χρέος. Ο Βασίλης Ιωακείμ υπήρξε από τους ελάχιστους ασυρματιστές (ταξίδεψε δέκα χρόνια με ποντοπόρα πλοία) που ήταν ταυτόχρονα και συγγραφείς. Θα λέγαμε ότι ο πιο γνωστός από αυτή την ολιγάριθμη ομάδα υπήρξε ο Νίκος Καββαδίας, ο οποίος, όσο δυστυχισμένος κι αν ήταν στην βαθύτερη προσωπική του ζωή, άλλο τόσο «ευτύχησε» να γνωρίσει μια ευρύτατη παραδοχή του έργου του με την μελοποίηση κάποιων ποιημάτων από τη συλλογή «Μαραμπού και πούσι». Ασυρματιστής-λογοτέχνης λοιπόν και ο Βασίλης. Δύσκολος συνδυασμός. Έγραψε ποίηση, πεζογραφία και θέατρο, και αγωνιζόταν να ολοκληρώσει το όνειρο της ζωής του που ήταν το θέατρο Οδύσσειον σε ένα κτήμα στην Ποταμούλα Τριχωνίδας.Τον Βασίλη Ιωακείμ τον γνώρισα σε μια απονομή λογοτεχνικών βραβείων του περιοδικού Διαβάζω. Ήμουν μαζί με το Σωτήρη Δημητρίου και ήταν εκείνος που μου τον σύστησε. Έκτοτε μιλήσαμε αρκετές φορές, μου έστειλε και τα βιβλία του με ιδιόχειρη ευγενική αφιέρωση, συναντηθήκαμε μια φορά θυμάμαι και στη Δωδώνη. Τα βιβλία του που γνωρίζω ήταν «Αμήχανος κληρονόμος» από τις εκδόσεις Νεφέλη και «Αιγαίο» από το Μεταίχμιο. Ήτανε σοκ για μένα όταν είδα την είδηση του θανάτου του: ο Βασίλης έφυγε αθόρυβα για το στερνό ταξίδι τις πρώτες μέρες του Οκτώβρη του 2005 και ήτανε μόνο 52 ετών. Για όλους εμάς που αντικρίσαμε το βαθύ του βλέμμα υποψιαστήκαμε την τεράστια ευαισθησία που έκρυβε, ήταν ένα ξάφνιασμα, μια απώλεια.Καλό σου κατευόδιο, Βασίλη. Το θέατρο Οδύσσειον κτίστηκε στο μερίδιο του Β. Ι. από τη λιγοστή πατρική περιουσία. Βρίσκεται στην περιοχή Χαίρωμα του τοπικού διαμερίσματος Ποταμούλα της Δ.Ε Παρακαμπυλίων σε ένα υπέροχο τοπίο όπου απέναντι από τους θεατές δεσπόζει το όρος Παναιτωλικόν. Το κτήμα που ανήκει (τώρα) αποκλειστικά στην Πολιτιστική Εταιρεία «Θέατρον Οδύσσειον» είναι 7.800 τ. μ. Προς το παρόν έχουν ολοκληρωθεί 5 σειρές καθισμάτων, μπορούν όμως να προστεθούν κι άλλες σειρές ώστε να μεγαλώσει η χωρητικότητα. Σκοπός της Εταιρείας είναι το θέατρο να τεθεί στη διάθεση κάθε δημιουργού και κάθε φορέα από την ευρύτερη περιοχή, αλλά κυρίως στη διάθεση του Δήμου Αγρινίου. Επίσης να δραστηριοποιηθεί περισσότερο ο Σύλλογος Φίλων Θεάτρου «Οδύσσειον».Ενδιαφέρον και ευχάριστο είναι ότι βρέθηκε και αναρτήθηκε στο θέατρο το κουπί του Οδυσσέα. Βρέθηκε σε χωράφι κοντά στο ναό της Φραγκόσκαλας, ο οποίος είναι ναός-μαντείο του Οδυσσέα. Είχε πει ο μάντης Τειρεσίας στον Οδυσσέα ότι τα στερνά του θα τα περάσει σε «λαούς που θάλασσα δεν ξέρουν, και θα του πουν το κουπί που κρατάει λιχνιστήρι». Ο τόπος αυτός είναι η Φραγκόσκαλα Ποταμούλας (γι αυτό και ο ναός) οπότε δε μπορεί παρά το κουπί αυτό να είναι το κουπί του Οδυσσέα.
Στο θέατρο «Οδύσσειον» έχουν εμφανιστεί (χρονολογικά και με διάφορες ιδιότητες) οι: Δημήτρης Αλεξίου, Γιάννης Υφαντής, Νίκος Παπακωνσταντίνου, Άννα Πολυτίμου, Λουκία Πιστιόλα, Σταύρος Κ. Σταυρίδης, Ντίνος Κολοβός, Φρόσω Κιτσάκη, Κώστας Τριανταφυλλόπουλος, Νίκος Σκιαδάς, Ινώ Μπαλτά, Ευγενία Γρέντζελου, Χρήστος Τριαντάφυλλος, Στέφανος Σταμάτης, Βασίλης Γιαννακάς, Γεωργία Μουρίκη, Κώστας Καλαπανίδας, Νίκος Κανάκης, Σταυρούλα Παπαηλία, κ. ά.
Το κείμενο που μου είχε στείλει ο Βασίλης για το θέατρό του έκλεινε ως εξής:
«Κάνουμε θέατρο με την ψυχή μας».
''Κάρολος Κουν''
«Κάνουμε θέατρα και τα χαλούμε
Όπου βρεθούμε κι όπου σταθούμε».
''Γιώργος Σεφέρης''
Απόσπασμα από την τότε ανακοίνωση, του Βασίλη Ιωακείμ για την εξέλιξη
της κατασκευής τού θεάτρου
(Βρισκόμαστε στην ευχάριστη θέση να ανακοινώσουμε ότι ολοκληρώσαμε
σε πρώτη μορφή τις 5 σειρές καθισμάτων και διαδρόμων στο θέατρο Οδύσσειον. Σε αυτή τη μορφή το θέατρο έχει χωρητικότητα 300 θεατών και μπορεί βέβαια να μεγαλώσει. Το ονομάζουμε ΟΔΥΣΣΕΙΟΝ 2, ώστε το
ΟΔΥΣΣΕΙΟΝ 1 να γίνει ο στόχος για ένα πολύ μεγάλο θέατρο στο μέλλον, στην βορινή πλευρά του υπάρχοντος, μια και ή ίδια η κοιλότητα το ζητά.
Πώς φτάσαμε ως εδώ; Με 200.000 δρχ. που μας έδωσε το 1992 η
εταιρεία AGRINO δια του εκπροσώπου της Κων/νου Πιστιόλα, φτιάξαμε το
πρώτο κτίσμα. Και: με 1000 ευρώ που μας έδωσε φέτος ο δικηγόρος Γρηγόρης Μπιτσικώκος, και με 1800 ευρώ που μας έδωσε το ταχυδρομικό ταμιευτήριο
με την μεσολάβηση του κυρίου Χρ. Βερελή, ολοκληρώσαμε το κτίσμα. Λίγα
δηλαδή χρήματα χρειάστηκαν ώστε να έχουμε ένα όμορφο θέατρο σε έναν
όμορφο τόπο. Βέβαια χρειάζονται πολλά ακόμα να γίνουν. Κουράγιο να έχουμε και ...τον καλό σας λόγο, πέραν απ' τον οβολό σας).
Ο ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΠΟΤΑΜΟΥΛΑΣ
προσπαθώντας να ολοκληρώσει το όνειρο του και να αξιοποιήσει την
πολιτιστική κληρονομιά που άφησε πίσω του.Κάθε χρόνο οργανώνει τις πολιτιστικές εκδηλώσεις ''ΟΔΥΣΣΕΙΑ''προς τιμήν του Βασίλη Ιωακείμ.
(Ευχής έργον με την βοήθεια όλων μας αλλά κυρίως των τοπικών φορέων της κοινότητας και του Δήμου,να ολοκληρωθεί το θέατρο ''ΟΔΥΣΣΕΙΟΝ'' μια πραγματική πολιτιστική πνοή στην ζωή του τόπου μας που παράλληλα θα συμβάλλει στην πολιτισμική ανάπτυξη της περιοχής).
"Ίσως το φως να είναι μια νέα τυραννία".
Η ομορφιά πάντως είναι μια τυραννία, παντοτινή τυραννία.
Ο Βασίλης Ιωακείμ γεννήθηκε στο Αγρίνιο το 1953.Ήταν
ασυρματιστής, (ταξίδεψε 10 χρόνια με ποντοπόρα πλοία) και
καθηγητής Ιταλικών. Το 1981-82 εξέδιδε το θαλασσινό
πολιτιστικό περιοδικό ΚΑΝΑΛΙ 14.
Το 1988 το θεατρικό
μονόπρακτό του ΜΕΣΟΠΕΛΑΓΑ παίχτηκε στο Β΄ πρόγραμμα της Ελληνικής ραδιοφωνίας.
Ο ίδιος ήταν ιδρυτής του θεάτρου
ΟΔΥΣΣΕΙΟΝ στην Ποταμούλα Αιτωλίας.Ίδρυσε τον ''Σύλλογο Φίλων Θεάτρου ΟΔΥΣΣΕΙΟΝ''. Ασχολήθηκε επίσης με τη μουσική.
Έφυγε από την ζωή στις 4 Οκτωβρίου του 2006 στην ηλικία των 52 ετών.
Στον τάφο του μετά από επιθυμία του ίδιου αναγράφετε
ο τίτλος του διηγήματός του:
Ο ΤΑΦΟΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΑ
ΕΡΓΑ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ:
ΠΟΤΑΜΟΥΛΑ, διηγήματα, εκδόσεις ΓΝΩΣΗ 1989.
Ο ΤΑΦΟΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΑ, διηγήματα, εκδόσεις ΤΑ ΤΡΑΜΑΚΙΑ 1995.
ΖΩΟΛΟΓΙΟΝ, διηγήματα, εκδόσεις ΠΑΡΟΥΣΙΑ 1998.
ΑΜΗΧΑΝΟΣ ΚΛΗΡΟΝΟΜΟΣ, διηγήματα, εκδόσεις ΝΕΦΕΛΗ 1999.
EREDE PERPLESSO (Αμήχανος Κληρονόμος) BESA Editrice Italia, 2001.
Υλικό πήραμε και από την προσωπική του Ιστοσελίδα:vasilis-ioakim.blogspot.gr/
Δύο από τις πολλές βιβλιοκριτικές στον τύπο.
Δημοσθένης Κούρτοβικ, Ελευθεροτυπία, Τετάρτη 18-4-1990.
Τους τελευταίους μήνες κυκλοφόρησαν αρκετές αξιόλογες συλλογές διηγημάτων και ίσως βρισκόμαστε μπροστά σε μια νέα άνθηση της διηγηματογραφίας (που, με την ευκαιρία, είχε σημειώσει την τελευταία ποιοτική έξαρσή της στο διάστημα 1982-84). Τρία προβληματικά, αλλά πάντως ενδιαφέροντα έργα νέων δημιουργών αξίζει να μας απασχολήσουν εδώ.
Με την «Ποταμούλα» (Εκδόσεις Γνώση, Αθήνα 1989, σς. 132, δρχ 700) ο Βασίλης Ιωακείμ (γ. 1953) μας έδωσε μια σειρά σύντομων, καλογραμμένων διηγημάτων, χωρισμένων σε τρεις ενότητες: Κάθε ενότητα αντιστοιχεί σε μια φάση της ζωής ενός στεριανού που έγινε ναυτικός: παιδικά χρόνια στο χωριό - περιπλάνηση σε διάφορους τόπους - η εμπειρία τον θαλασσινού. Δυστυχώς, αυτός ο καθαρά βιογραφικός μίτος δεν λειτουργεί συνδετικά στο βιβλίο, κι έτσι τα διηγήματα των τριών ενοτήτων είναι τόσο ανομοιογενή, ώστε προκαλούν κάποια σύγχυση στον αναγνώστη: δεν καταλαβαίνουμε π,χ. πώς από τις γλυκόπικρες και πότε-πότε χιουμοριστικά δοσμένες αναμνήσεις της παιδικής ηλικίας περνάμε στα παραμύθια που εμπνέεται ο ναυτικός, με μεσαιωνικούς άρχοντες και βασιλιάδες της Ανατολής. Εκτός από αυτό, αρκετά από τα διηγήματα πάσχουν από έναν συναισθηματισμό και, ακόμα χειρότερα, έναν διδακτισμό. Ωστόσο, το ύφος του Ιωακείμ έχει αξιοπρόσεχτες αρετές: είναι λιτό, γρήγορο, ζωγραφίζει καταστάσεις με λίγες πινελιές και δημιουργεί άνετα την κατάλληλη ατμόσφαιρα. Νομίζω ότι εκείνο που λείπει από τον συγγραφέα είναι το θέμα. Επειδή είναι η πρώτη πεζογραφική δουλειά του και είναι ακόμα σχετικά νέος, είναι λογικό να του δοθεί κάποια πίστωση χρόνου.
Μισέλ Φάις, Ελεύθερος τύπος 28-4-1996
Διαβάζοντας κανείς τις πυκνοϋφασμένες ιστορίες του Ιωακείμ έχει την αίσθηση ότι μέσα στο αμιγές ρεαλιστικό περίβλημά τους σιγοβράζει μια έντονη συνειρμική διάθεση. Κι αυτή η διάθεση εκδηλώνεται είτε με ονειρικό είτε με παραμυθολογικό τρόπο.
0 αναγνώστης διαπιστώνει ότι η γραμμή είναι κοινή και στα 20 μικρά κείμενα του τόμου. Βαθμιαία, το αληθοφανές πλαίσιο καταρρέει και ο αφηγητής (ο οποίος σε γενικές γραμμές ταυτίζεται με το συγγραφέα) αρχίζει να χάνει το έδαφος κάτω από τα πόδια του. Αυτό δε σημαίνει πως έχουμε να κάνουμε με λογοτεχνία του φανταστικού. 0 Ιωακείμ είναι μάλλον θιασώτης της καφκικής οδού: φτάνει στην ανατροπή του πραγματικού μέσα από την απόλυτη προσήλωσή του σε αυτό.
Η μικροπερίοδος φράση, η φειδωλή καταφυγή στις εξωτερικές περιγραφές και οι χαμηλοί τόνοι της αφήγησης, συνθέτουν τη μορφική ιδιοπροσωπία του Ιωακείμ.
ΔΟΚΙΜΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΙΗΓΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΙΩΑΚΕΙΜ
(του Σταύρου Σταυρίδη)
(ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΗΣ ΕΚΔΟΣΗΣ)
Ο Βασίλης Ιωακείμ μέσα στα βιβλία του εμφανίζεται να έχει μια δική του, άκρως προσωπική, αντίληψη του χώρου ως διάστασης του κόσμου. Αλλά και ως συνειδησιακό περιεχόμενο, ως ψυχική a priori κατηγορία της συνειδητότητας (kant), αποκτά κάποιες πρωτόγνωρες, "ανοίκειες" ιδιότητες. Επιγραμματικά μπορούμε να πούμε ότι ο χώρος στα κείμενα αυτά αποκτά έναν ιδιάζοντα χαρακτήρα, που συντελεί σε μια βαθύτερη και συνάμα πιο ελεύθερη σχέση του ατόμου με τον κόσμο. ( . . .)
Τεχνουργήματα ενός ευφάνταστου συγγραφέα!!!
