Κυρία Σοφία Ανδρώνη, Ποταμούλα « Γη μου αγαπημένη,γη των προγόνων μου».

Μερικοί άνθρωποι, έχουν έναν δικό τους τρόπο να σε κερδίζουν, χωρίς καν να το προσπαθήσουν. 

Η αύρα τους είναι θετική, φωτεινή γεμάτη από  ζεστασιά . Τους συμπαθείς από την πρώτη στιγμή, χωρίς να τους έχεις καλά καλά γνωρίσει. Νιώθεις οικειότητα μαζί τους και εισπράττεις αυτό που ελάχιστοι προσφέρουν. Άνθρωποι που ξεχώρισαν μέσα από μικρές λεπτομέρειες, ίσως ανεπαίσθητες.Αλλά τέτοιες ώστε να θέλαμε να τους γνωρίζαμε λίγο παραπάνω και να είχαμε την δυνατότητα η παραμονή αυτή να διαρκέσει περισσότερο.

Ανάμεσα σε αυτούς είναι και η κυρά Σοφία, που έτυχε να γνωρίσω χάρη στην δική της πρωτοβουλία, καθώς το blogger  potamoulanews στάθηκε η αφορμή να γίνει ο συνδετικός κρίκος με το χωριό της.

 Μια συνάντηση που θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας. 

Η κυρά Σοφία ζήτησε να με συναντήσει από κοντά,να με ευχαριστήσει για το καλό που της έκανα μου είπε, με αρωγό την κόρη της Γωγώ ακούει και βλέπει τα νέα του χωριού της, που τόσο μα τόσο στερήθηκε. Καθώς την αντίκρισα,με αφόπλισε με την ευγένεια των τρόπων της,το όλο γλυκή της χαμόγελο.

Την συνάντησα εκεί στον προστάτη της Άγιο,στην εκκλησία του  Άη Γιώργη που συχνά στα όνειρα της έβλεπε. Ήθελε ένα κερί να ανάψει στην χάρη του και έπειτα να συναντήσει εκείνους που την έφεραν στην ζωή το 1937 ,τον Κωνσταντίνο και την Χρυσάνθη Ανδρώνη .Καθώς στάθηκε αντίκρυ τους,οι αναμνήσεις ξύπνησαν και ο στεναγμός ήταν αναπόφευκτος , ένας λυγμός την έπνιγε και ίσα που κατάφερε να ψελλίσει...."ήρθα Μάνα" και ασπάστηκε το μνήμα των γονέων της.

Μέσα Δεκεμβρίου του 1962, άφησε την Γη των προγόνων της  και μαζί με την αδερφή της Βασιλική μετανάστευσαν στην Γερμανία ,όπου και στην συνέχεια ακολούθησε και ο άλλος της ο αδερφός Σωκράτης. Ο Μιχαήλ παρέμεινε άγρυπνος φρουρός στην γενέτειρα του.

Το 1966 παντρεύτηκε τον Νικόλαο Παπαδόπουλο και απέκτησαν δύο κόρες την Μαρία και την Γεωργία. Παρέμειναν για 15 ολάκερα χρόνια στην Γερμανία και επαναπατρίστηκαν το 1976 και από τότε η πόλη της  Αθήνας έγινε η μόνιμη κατοικία τους.

Οι υποχρεώσεις και οι δυσκολίες της ζωής,το αναπόφευκτο γήρας την κρατούσε για χρόνια μακριά από το χωριό,μα νοερά πάντα εκεί βρισκόταν. Διάβαζε και έβλεπε με την βοήθεια της κόρης της τα νέα του χωριού της, στιγμιότυπα που  την γύριζαν πίσω στα χρόνια εκείνα της νιότης .Χρόνια δύσκολα , στιγμές που όσο και αν ξεθώριασαν στην μνήμη της, με νοσταλγία θυμάται . Από ψηλά αγναντεύοντας τα Χιλιμούδια και απέναντι τα Γαβράκια,η σκέψη της τράπηκε σε φυγή δεκαετίες πριν σε θύμησες  παλιές , ζωντάνεψαν μπρος στα μάτια της, και ένα ρίγος διαπέρασε το είναι της. 

Η κυρά Σοφία,μας δίδαξε  πως πρέπει εκτιμούμε τα όσα και όσους έχουμε εν ζωή. Ελπίζοντας οι επόμενες γενιές ,το μέλλον αυτού του τόπου να μάθει να εκτιμά όχι μόνο την Ιθάκη, αλλά και τον πηγαιμό …!

Γιατί όλο και μακραίνει ο δρόμος ,μα η ζωή δυστυχώς μικραίνει …είναι λίγη και λήγει!

Θα ήθελα να ευχαριστήσω από καρδιάς,την αγαπημένη μου κυρά Σοφία,για την υπέροχη εικόνα του Αγίου Γεωργίου που μου πρόσφερε ως ένδειξη ευγνωμοσύνης και να ευχηθώ δια πρεσβειών του Αγίου Γεωργίου υγεία και μακροζωία.Σύντομα να επισκεφτεί και πάλι τον τόπο που την γέννησε ,την ευλογημένη Γη της  Ποταμούλας!