Η ζέστη είναι φοβερή, γι'αυτό κι εγώ σκέφτηκα να κεράσω όλους τους φίλους μου και μη, με ένα γλυκό που
αγαπώ , το υποβρύχιο βανίλια …
Έχει άρωμα γιαγιάς…
Έχει τρεχαλητά στα πλακόστρωτα… Αλάνες και ματωμένα γόνατα… Καλοκαιρινές μπόρες και χαμογελαστά μπουμπουνητά…
Δίψα για ζωή και για παιχνίδι…
Έχει ταξίδια στη "Χώρα του ΤΟΤΕ"…
Τότε που η ζωή δεν μας τρόμαζε…
Που δεν κρυβόμασταν με δυο σταγόνες νερό…
Ούτε πνιγόμασταν σε μια ξέβαθη κουταλιά…
Τότε που αρμενίζαμε τις θάλασσες, πραγματικές ή φανταστικές και αναζητούσαμε την εμπειρία…
Α! ρε Γιαγιά, γιατί δεν μου το είπες "Τότε" το μυστικό του "Τώρα", το μυστικό της Βανίλιας…
Ταξίδεψα τόσο μέσα στα χρόνια, τσαλακώνοντας τη χαρά μου, ψάχνοντας να βρω την ανεμελιά μου, αψεγάδιαστη, μέσα στα κουστούμια της λογικής, ενώ έφτανε ένα υποβρύχιο και ένα αεράκι για να μου ανακατέψει λίγο τα μυαλά και να μυρίσω πάλι την ανεμελιά στην θαλασσινή αύρα…
Ενήλικη παιδικότητα… Συνειδητή αθωότητα… αυτό μου χρειάζεται…
Αυτό μας χρειάζεται…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου