Δευτέρα 14 Σεπτεμβρίου 2020

Καλή σχολική χρονιά εύχομαι...

Με το υπέροχο ποίημα της Κατερίνα Νικα Μάνου!



Σεπτέμβρης πάλι έφτασε
και τα σχολειά ανοίγουν
κι οι μαθητές κι οι δάσκαλοι
παρέα ξανασμίγουν.

– Μα, πού είναι φέτος ο Κωστής;
– Δεν βλέπω τη Δανάη…
– Μαρίνα εσύ στέκεις εκεί;
– Ο Παύλος πού κοιτάει;

– Κυρία, εγώ είμαι, ο Κωστής…
Δεν με αναγνωρίζεις;
– Δεν είμαι εγώ η κυρία σου…
για άλλη με νομίζεις…

– Ψάχνω το πρόσωπο να δω
να μου χαμογελάει…
Παντού ίδιο βλέμμα αισθάνομαι
γύρω να με κοιτάει…

Χριστίνα, εσύ μου μίλησες;
– Όχι, η Παναγιώτα!
– Βιβή, εσύ τραγούδησες;
– Τον Αριστείδη ρώτα…

– Κωστή μου, έλα, είμαι εδώ…
εδώ και περιμένω…
– Κυρία, πώς να σ΄αισθανθώ
με πρόσωπο πια ξένο;

Όλοι είναι ίδιοι γύρω μου
και θέλω τον καθένα
να μου μιλά, να μου γελά,
να χαίρεται μ΄εμένα…

Ν΄αγγίζω, να αισθάνομαι…
να τρέχω, να φωνάζω,
να χαίρομαι, να τραγουδώ,
να παίζω, ν΄αγκαλιάζω!

– Κωστή μου, μην ανησυχείς
και θέλεις εξηγήσεις…
Θα ΄σαι ασφαλής και δυνατός,
τι άλλο να ζητήσεις;

– Κυρία, πνίγομαι βαθιά…
Θέλω να αναπνεύσω
αέρα λεύτερο, γλυκό,
ψηλά να ταξιδέψω!

– Κωστή μου, μη ζητάς πολλά…
κι αν πάλλεται η καρδιά σου,
ποιος την ακούει να σκιρτά
μαζί με τα όνειρά σου;

Στο πλήθος ένας και εσύ
ντυμένος προσωπείο…
Παιδί με θείο Πρόσωπο
σε απρόσωπο σχολείο…
https://www.facebook.com/profile.php?id=100013980755293

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου