Από τό 1930 επί Μίχου Γιακημ.
Μετέπειτα ο μπάρμπα Γιώργος και η κυρά Ελένη για δεκαετίες ολόκληρες. Σχεδόν πάνω από μισό αιώνα, όσο κρατάει και ο γάμος τους... Πιστοί στο καθήκον, μερόνυχτα αποίκο στο σημείο εκείνο συνάντησης τών συγχωριανών...
Συζητήσεις και στοιχήματα. Διαφωνίες και συμμαχίες. Τάβλι. Πρέφα. Δηλωτή🃏. Κομπολόι.
Τραγιάσκες και χοντρά παλτά .
Σόμπες με ξύλα τα παγωμένα βράδια του χειμώνα. Τραπεζάκια έξω τα ζεστά καλοκαίρια. Ο🇬🇷 #ελληνικοςκαφες ☕
το #τσιπουρο 🥛 .
Και κει σε μια άκρη το τηλεφωνικό κέντρο📞,μια επικοινωνία με τον έξω κόσμο... και παραδίπλα το μπακάλικο με τα αναγκαία είδη.
Έχουν να διηγηθούν πολλά οι δυο τους, οι αναμνήσεις αμέτρητες ...🕰️ σταματούν το χρόνο και αναπολούν εκείνες τις όμορφες εποχές...που ο τόπος μας έσφυζε από νιάτα κ ζωή.
Παιδιά πρωί,μεσημέρι σταματούσαν να πάρουν καραμέλες🍬, ζαχαρωτά 🍭, ίσως ένα μολύβι🖍️ η μια ξύστρα η ένα τετράδιο📚...
Θυμούνται.... Και μαζί τους θυμάμαι κ γω τον εαυτό μου ,να σταματάω εκεί στου Ιωακείμ... Καθώς πήγαινα στο δημοτικό σχολείο, 👨πρωτάκι ακόμη να περιμένω στην ουρά να πληρώσω με δραχμές τον μπάρμπα Γιώργο..που όσα χρόνια και αν πέρασαν μου μοιάζει ίδιος όπως τότε ..
Σίγουρα και ο καθένας από σας θα θυμάται....
Όπως και το καφενείο παρέμεινε το ίδιο...με την διαφορά ότι εκεί ζουν πλέον οι αναμνήσεις και οι δύο φιγούρες να δίνουν ζωντάνια και χρώμα σε όσους σταματούν εκεί!!!
Ευτυχώς υπάρχουν ακόμα τα φώτα των καφενείων και διώχνουν μακριά την λαβούρα στον ρημαγμένο τούτο τόπο μας!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου